Hieronder volgt een chronologisch overzicht van alle bijzondere (ere)burgers die Pixelburg rijk is. Ondanks het feit dat deze lijst met grote zorgvuldigheid is samengesteld door de Afdeling Burgerzaken kunnen hier geen rechten aan worden ontleend.diepen. Klik op de foto's naast iedere burger voor een vergroting.

U kunt ook kiezen om burgers te tonen uit specifieke jaren, of een willekeurige bewoner op te diepen. Klik op de foto's naast iedere burger voor een vergroting.

Pjotr Danko

Pjotr met zijn eigen haarcreatie compositie nr.2

Pjotr Danko

(1961)

Pjotr is wat hij zelf noemt "conceptueel kapper". Waar haar volgens de doorsnee Pixelburger vooral iets is wat op je hoofd zit ziet Pjotr beeldende kansen.

Voor Pjotr is knippen net zoiets als beeldhouwen. "Je moet een beeld en lijn vinden in het materiaal dat voorhanden is. Veel haar betekend niet altijd een goed resultaat, het vinden van de juiste lijn en proportie is de uitdaging, bij volle, of karige bos."

Pjotr experimenteert ook met het perceptuele knippen waarbij geuren en new-age muziek een "hair-mood" zetten. Danko's vlotte schaarbewegingen zullen vervolgens een puur, zintuigelijk resultaat produceren. "We moeten af van het rationele beeld. Haar is organisch, zo moeten we het ook vormgeven".

Klaas-Hans Waas

Dr. Waas, controledokter, staat klaar om te vertrekken. Zijn dokterstas ligt binnen handbereik.

Klaas-Hans Waas

(1961)

Klaas-Hans Waas, inwoner van Subpixelerwaard, heeft net zoals alle andere inwoners van dit gehucht een merkwaardig beroep. Hij is namelijk de controledokter voor de Pixelburgse ambtenaren. Wanneer een ambtenaar zich ziek meldt, heeft deze eens kans dat hij zal gecontroleerd worden door dr. Waas. Deze kans is echter niet zo groot, aangezien de ambtenaar die als taak heeft om dr. Waas op te bellen, zelf meestal niet aanwezig is. Zo komt het dat dr. Waas niet vaak opgeroepen wordt.

Toch staat hij altijd paraat voor iedere oproep. Hij heeft een ingenieus systeem bedacht zodat hij snel in zijn (door de stad uitgeleende) Limoën DS kan springen naar de zieke ambtenaar. In zijn woonkamer hangt een hangmat waarin hij heel de dag kan wachten, en zijn dokterstas ligt binnen handbereik.

Met een gemiddelde van 3,6 oproepen per maand heeft dr. Waas weliswaar geen druk maar wel een belangrijk beroep.

Jack Goudt

Jack geeft weer van jetje in discotheek Otjens.

Jack Goudt

(1960)

Jack Goudt, inwoner van Pixelburg Zuid, is electrotechnicus. Hij ontwikkelt actieve en niet-lineaire componenten (transistoren, elektronenbuizen en andere halfgeleiders) die worden gebruikt in de nieuwste modellen van Rond Fruit.

Jack studeerde af in 1983 aan de Universiteit Pixelburg en kon bijna onmiddellijk aan de slag in het nieuwe bedrijf dat Job Stevens juist naast de Universiteit uit de grond stampte. Jack lag mee aan de basis van Rond Fruit Betsy I.

Maar ook al is Jack één van de eerste werknemers die Stevens aannam, immuun voor de legendarische woede aanvallen van de bedrijfsleider is hij niet. Zo heeft Stevens Jack verplicht om een aantal transistoren op te eten omdat ze volgens de bedrijfsleider niet minimalistisch genoeg waren en rood van kleur, wat normaal gezien wit hoorde te zijn.

Ook al ziet de gebruikers de componenten niet, volgens Stevens is het innerlijke ook belangrijk en hoort men doordrongen te zijn van de eenheid die een uniforme kleur met zich meebrengt. Een lichte loodvergiftiging later kon Jack dit alleen maar beamen.

Om zich van deze stressvolle situaties af te reageren draait Jack Goudt in het weekend plaatjes bij Disco Otjens. Zijn favoriete muziek is de popmuziek die ervoor zorgt dat iedereen in een sliert door de zaal danst. De Bee Gees worden dan ook steevast 8 keer na elkaar gedraaid, net als D'n Colombo dans van Zanger Rinus.

Jack staat bekend om zijn aanstekelijke bindteksten tussen de plaatjes door. Zo zal hij steevast 'Killing me Softly' van Aretha Franklin, 'Man of Constant Sorrow' van Bob Dylan en 'Wanted Man' van Johnny Cash opdragen aan zijn baas Job Stevens. Ook jut hij het publiek op met de teksten 'Niemand wordt graag uitgebuit, denk daarom aan Rond Fruit!' en 'Job Stevens is een held, hij wil al uw geld'. Uitbater Ferenc Otjens is zeer blij met het enthousiasme van Goudt. Elke keer weer is zijn danstempel goed gevuld.

Ook Steven Jobs is ook elke keer weer aangenaam verrast door het enthousiasme voor zijn bedrijf door Jack Goudt, al twijfelen wij aan de ware bedoeling ervan.

Bruno van Dongen

Van Dongen in zijn winkelstoel. Hij had geen zin om zich aan te kleden voor de fotoshoot.

Bruno van Dongen

(1959)

 

Bruno van Dongen, geboren in Subpixelerwaard maar al enkele jaren woonachtig in het centrum van Pixelburg, is een rebel. Niet zozeer op politiek vlak, want hij is de Heren van Pixelburg welgenegen, maar eerder op kunstvlak. Hij vindt het kliederen met verf, boetseren met klei of het produceren van geluid overbodig. Hij vindt het allemaal teveel moeite. Van Dongen gebruikt dan ook alledaagse objecten, doet er enkele minimale aanpassingen aan en noemt het dan kunst.

 

Het feit dat deze aanpak werkt, bewijst wel het feit dat hij een keukenstoel, aangekocht in de Gnøfsk, na het verwijderen van de rugleuning, voor 13 keer zijn oorspronkelijke prijs verkocht heeft aan notaris Krentenbakker. Volgens van Dongen was zijn Keukenstoel Zonder Leuning een aanklacht tegen de keukenporno die tegenwoordig te zien is op TV Pixelburg. Van Dongen: “Zonder leuning is het onmogelijk om niet achterover te vallen van het eten dat je wordt geserveerd, zo is iedereen die kookt onmiddellijk een keukenprins die ervoor zorgt dat iedereen die van je gekookte voedsel eet achterover valt van het aanzicht ervan. En zo is er geen nood meer aan televisie!”

 

Van Dongen is ook beroemd om zijn winkelkarstoelen. Geïnspireerd door de kinderen die hij in in de winkelkarren zag zitten, besloot hij ze zo om te bouwen dat ook volwassenen erin konden zitten. Zo kon iedereen zich weer kinds voelen tijdens het winkelen en alles bijeen graaien wat er in handbereik kwam, net zoals kinderen doen. Een hardere aanklacht tegen de consumptiemaatschappij is moeilijk te vinden.

Frans Smet

Frans Smet zit centraal onderaan, omringd door zijn vrienden uit Subpixelerwaard. Van links naar rechts zijn dat Erik (kostendeskundige), Hilde (biografe), Rik (brandwacht), Freddy (kredietbeoordelaar), Koen (touwslager) en Dirk (recensent).

Frans Smet

(1958)

Ook al staan de jaren 80 in Pixelburg volledig in het teken van de vernieuwing, toch zijn er bepaalde burgers die hier niet aan meedoen. Vooral Subpixelerwaarders zijn hier zeer sterk in. Eén van deze personen is Frans Smet.

Frans Smet maakt deel uit van de jongere generatie van Subpixelerwaard in de jaren 80. Deze generatie heeft de langslopende traditie van Subpixelerwaard (=niets doen) tot een kunst verheven. Ze hebben precies de beroepen gevonden waarvoor ze betaald worden zonder iets te moeten doen. Frans Smet is van beroep assuradeur, wat een mooi woord is voor een tussenpersoon.

De tussenpersoon zal doorgaans bemiddelen tussen de aanbieder en vrager. In de praktijk weet iedereen natuurlijk dat een tussenpersoon vooral een deel van het maandelijks geld krijgt en voor de rest nooit tussenkomt, wat voor Frans Smet mooi is meegenomen. En zo wordt een mooie traditie van generatie op generatie voortgezet.

Joske van Bezooden

Joske aan het werk in de zandbak

Joske van Bezooden

(1958)

Na het afronden van de studie archeologie aan de Universiteit Pixelburg besloot Joske terug te keren naar haar geboortedorp Subpixelerwaard. Aldaar was het (logischerwijs) snel gedaan met de ondernemingsdrift welke Joske toentertijd naar de universiteit lokte. Volgens de lokale bevolking was ze een vreemde eend in de bijt: Joske wilde de wereld zien en iets bereiken in haar leven. Alsof de Voxelsteynse velden niet mooi genoeg zijn, en een baantje bij Nico Fluit minderwaardig is...

Gelukkig werd Joske na haar terugkeer snel door het luiheid-virus gevangen en inmiddels beoefent ze haar professie in een oude zandbak achter het ouderlijk huis. Haar vondsten tot nu waren een Dinkey Toy uit 1961 en de overblijfselen van haar eerste kat Poes.

Egil Bømlo

Boven: Het restaurant van Egil in Pixelburg Centrum. Onder: Egil en zijn moeder Adrienne op reis in Noorwegen. Egil's vrouw Krista is nog net rechts te zien op de foto, samen met hun nichtje Ellen.

Egil Bømlo

(1957)

In 1946 kwam Ole Bømlo vanuit Noorwegen naar Pixelburg. Na de nazi inval in 1940 met de operatie Weserübung hield hij mee met de bevrijding in mei 1945. Hij was echter zo onder de indruk van wat hij daar had meegemaakt dat hij niets meer met de oorlog te maken wilde hebben en zocht naar een plaatsje dat volledig onaangetast was door de oorlog.

Van Zwitserland kreeg hij echter geen visum en moest dus naar het enige andere plaatsje in Europa dat volledig links werd gelaten tijdens de oorlog: Pixelburg. Ole Bømlo vond al snel werk bij Den Vacuümsucker Machinefabriek, die in 1946 nog in volle expansie was.

In 1952 ontmoette hij in de fabriek Adrienne Dotselaere. In 1955 trouwden ze en kochten ze samen een huisje in een nieuwe wijk van Pixelburg Zuid. In 1957 werd dan hun zoontje Egil geboren. Ole Bømlo wilde dat zijn zoontje de Noorse cultuur niet zou vergeten, en vanaf zijn eerste dagen werd hem dit dan ook letterlijk met de paplepel ingegeven. Rendierragout, lapskaus, zalm, pytt i panne .. Hij at het allemaal. Ook al werd Egil flink gepest toen hij op het Drs. Ir. Ing. Leo de Jongh College school liep ('He Egil, ge lijkt op kikkerdril, ge gaat nooit van bil, uw kennis is nihil'), hij bleef trots op zijn afkomst. Dit culmineerde in 1987 toen Egil Bømlo het allereerste Noorse restaurant opende in het centrum van Pixelburg: Liflaf.

Het hele menu is gevuld met Noorse specialiteiten, en zijn verterkake (Noors brood) wordt gesmaakt door iedereen die bij hem komt. Zijn vader Ole heeft nog net de opening van Liflaf mogen meemaken, net voor zijn dood in april 1987. Bij het eten van een rendierhart in roomsaus, schoten de tranen in de ogen van de oude Ole en sprak hij: 'Egil, het bloed van onze Noorse voorouderen stroomt ook door uw aderen. Als een viking heb jij je plaats gevonden in de wereld, en je zal heel de stad innemen met je schitterende gerechten. Pixelburg heeft mij alles gegeven wat ik wenste in mijn leven, en ik ben er zeker van dat jij Pixelburg heel wat zal terug geven. Ik ben trots op je, mijn zoon.'

Enkele weken later stierf Ole Bømlo aan een hartaderbreuk. Egil en zijn vrouw Krista trokken samen met Oles vrouw Adrienne naar Oles geboorteplaats Lavik, en daar in het Sognefjord werd zijn asse uitgestrooid. Egil was blij dat hij de Noorse traditie kon doorgeven aan alle inwoners van de stad die zijn vader zo gelukkig gemaakt had: Pixelburg.

Rob Schreuders

Boven: De cd zaak van Rob Schreuders. Rechts ziet u de fiets waarmee Schreuders alle dagen vanuit Scriptdrecht naar Pixelburg komt om de winkel te openen. Onder: Rob (midden) viert de opening van zijn winkel in Scriptdrecht met familie.

Rob Schreuders

(1956)

Daar waar reeds in 1981 in Polygoonsterloo de CD Speciaalzaak werd geopend, was het pas in 1985 dat ook in het centrum van Pixelburg een zaak opende die deze glinsterende schijfjes aan de man bracht. Tegen die tijd begon het formaat ingeburgerd te geraken en waren de eerste spelers aan democratische prijzen verkrijgbaar via de Mikrochip consumer store.

Natuurlijk is deze winkel gevestigd in het midden van het muzikale hart van Pixelburg, net ten Noorden van de Grote Kerk. Eigenaar ervan is Rob Schreuders, oorspronkelijk afkomstig uit Scriptdrecht maar door zijn grote liefde voor de muziek komende vanuit Pixelburg (en dan vooral van Knipp en van Gever) besliste hij om hier de winkel te openen. 'Back Beat' werd de naam van de zaak, omdat Schreuders vindt dat de muziek van van Gever je elke keer weer een schop onder je achterwerk geeft. Toch verkoopt Schreuders een groot assortiment aan stijlen, en iedere passant kan er wel zijn smaak aan muziek ontdekken.

Martijn Steylaerts

Boven: Martijn Steylaerts werkt aan een nieuwe versie van het Digitale Kringmodel. Onder: De oude magnetische spoelen die begin jaren 80 vervangen werden door krachtige, compacte Microchip computers.

Martijn Steylaerts

(1955)

In het begin van de jaren 80 was de digitalisering in Pixelburg in volle gang, en ook het industriegebied van Texelen ontsnapte hier niet aan. De oude industrie werd langzaam vervangen door nieuwe, propere dienstbedrijven.

Eén van deze bedrijven werd opgericht door Martin Steylaerts in het begin van de jaren 70, genaamd 'Het Digitale Kringmodel'. De bedoeling van ditbedrijf is om, naar het voorbeeld van de Heemkundekring, een digitale representatie te maken van Pixelburg.

Zo slaat het bedrijf op welke belangrijke inwoners er wonen, wanneer ze geboren zijn, welke belangrijke gebeurtenissen er plaatsvinden, welke gebouwen er geplaatst en vernietigd worden, enzovoorts. Geïnteresseerde bezoekers kunnen dan een afspraak maken om het digitale model van Pixelburg te komen bekijken ter plaatse. Zo kunnen inwoners van de stad ook zichzelf toevoegen in het model met een foto van zichzelf en een zelfgeschreven tekst. Journalisten van de Okelebeerszoon Media Groep kunnen kopijen van hun kranten toevoegen en ook radio uitzendingen worden bewaard.

De grote magnetische spoelen zijn nu langzaam vervangen aan het worden door nieuwere, compacte computers van Microchip. Op die manier kan nog meer informatie verwerkt worden en bewaard. Bij vraag aan Steylaerts wat eigenlijk het nut is van zijn bedrijf en wie hier nu allemaal voor betaalt is zijn antwoord: 'Nut? Geen idee eigenlijk. De heer Van Merriënboer kwam op een dag naar mij en zei dat drie belangrijke heerschappen wilden investeren in een nieuw systeem om de evolutie van PIxelburg over de jaren bij te houden. De burgers vinden het blijkbaar wel amusant, dus ik stel me er verder geen vragen bij.'

Frank Hilles

Frank Hilles met een vriendin luisteren naar Frank Hilles die muziek opzet. Naadloos!

Frank Hilles

(1954)

Frank Hilles is fotoredacteur bij Het Voortschrijdend Inzicht, de krant uit Bitvoort die alleen maar kwaliteitsroddels brengt over BP's, bekende Pixelburgers. Zo heeft Frank de foto's genomen van de poedelnaakte Balthazar Scholvis met zijn buurvrouw Freya Urmelgard. Deze kiekjes zorgden voor veel ophef in industriële kringen en zou één van de oorzaken zijn van de teloorgang van de Pixelburgse industrie in het begin van de jaren 80.

Frank Hilles heeft echter ook een hobby, en dat is het verbeteren van zijn foto's. Zo voegt hij verschillende foto's samen tot één om zo tot nieuwe inzichten te komen. Op de vraag of hij deze techniek ook gebruikt in zijn reportages is Frank kordaat: 'Nimmer! Journalistieke integerigiteit (sic) is zeer belangerijk!'

Ook hoofdredacteur Bens Iddeletra is zeer lovend over Hilles' werk: 'Ok, zijn reportage over de zielen van overledenen die 's nachts nog zouden dwalen doorheen Pixelburg was vergezocht, maar voor de rest zijn zijn reportages altijd van zeer hoge kwaliteit.'

Koos Pappelejanus

De kunstig besnorde Koos balt zijn vuist tegen de vermaledijde buitenlanders...

Koos Pappelejanus

(1954)

De Bitvoortse politicus Koos Pappelejanus is voorzitter en lijsttrekker van de Middenpartei, volgens velen een gevaarlijke stroming binnen de lokale politiek. De Middenpartei wordt grotendeels genegeerd in de (inter)lokale politiek en ook het zetelaantal blijft gering. De enige persoon die openlijk toe wil geven dat ze stemt op de partij is Zure Nel (tevens erelid van de Middenpartei), die zeer gecharmeerd is van Koos. Toch moet er een grotere groep anonieme, ontevreden stemmers zijn die de Middenpartei tot een inmiddels permanente politieke factor maken in de Pixelburgse politiek.

 

Nadat Pappelejanus in de jaren '80 werd ontslagen bij het Texelse bedrijf Nafta Destillaat B.V. legde hij zich volledig toe op het bedrijven van politiek. Het voornaamste speerpunt van de partij is het "teruggeven van Pixelburg aan de Pixelburger". Volgens Pappelejanus is Pixelburg in de afgelopen jaren overspoelt door gastarbeiders die de banen inpikken van hardwerkende Pixelburgers. Dat de bevolking van Pixelburg maar een enkel gastarbeidergezin telt (de Molukse familie Tsutjil woonachtig in Pixelburg Zuid) is voor Koos slechts een irrelevant detail. Regelmatig maakt Pappelejanus gebruik van zijn publieke spreektijd tijdens de gemeenteraadsvergaderingen. Ondanks de veelvuldigheid aan onderwerpen kennen zijn oraties een herkenbare thematiek, een greep uit de raadsvragen van Pappelejanus:

 - "Waarom kiest de Texelse industrie consequent niet voor de hardwerkende Pixelburg, maar de buitenlanders?"

- "Doet de gemeente nog wel zijn best in de bescherming van de Pixelburgse identiteit, of laten we dat over aan de buitelanders?"

- "Wat denkt de gemeente te gaan doen aan het slechte weer van de afgelopen dagen, aangezien dit overduidelijk het gevolg is van buitenlandse invloeden?"

- "Waarom schenken de cafées in Pixelburg thee, ook al is dit overduidelijk een favoriete drank onder de buitenlanders?"

Daarnaast is Pappelejanus berucht vanwege het veelvuldig indienen van moties. Zo diende hij een Motie van Wantrouwen in tegen een gemeenteraadslid dat in de zomervakantie vertoefde op een camping in Zuid-Frankrijk. Volgens de Middenpartei, bij monde van Koos Pappelejanus, zou de gemeenteraad met deze vakantie het imago van Pixelburg onoverkomelijke schade hebben aangedaan, wegens onwenselijke intimiteiten met het buitenland.

 

Momenteel werkt de Middenpartei aan een officieel volkslied voor Pixelburg, uit te voeren door een groep lokale artiesten, en wil men een jongerenpartij oprichten onder de naam "Jonge Zouaven".

Jakko Sleem

In deze foto is Jakko zo ontzettend positief dat hij er van is gaan zweven. Paars is volgens hem een kleur van bevrijding.

Jakko Sleem

(1954)

Jakko Sleem stond in heel Pixelburg bekend als de eeuwige vakkenvuller in de Kijk en Grijp Supermarkt in Pixelburg. Volgens Jakko had eigenaar Willy de Berk hem inmiddels een felbegeerde managerspositie gegeven in het supermarktconcern, maar deze uitspraak viel niet te rijmen met zijn spiegel- en stickeractiviteiten van het assortiment van de supermarkt.

Het jaar 1994 was een omslagmoment voor Jakko Sleem. Na het volgen van een aantal thuisstudeercursussen ontpopte Sleem zich als een heuse zelfhulpgoeroe. Met een diploma van het Neuro-linguistic Semantic Institute of Auto-esotic Psycho-electrolycism in Santa-Cruz op zak begon Jakko Sleem met het geven van allerhande cursussen ter Reiniging en Verbetering van de Mens.

De lessen in ego-transoformatie, positiviteit en zelfbewsutwording vielen zeer in de smaak bij het managementkader van de vele grote bedrijven in Pixelburg en vanaf dat moment werd Sleem veelvuldig geboekt voor het geven van managementcursussen bij de meest prestigeuze bedrijven in de wijde omtrek.

Sleem mag dan zeer in trek zijn onder leidinggevenden, bij de gemiddelde kantoorslaaf is hij echter minder populair. Wellicht heeft dit te maken met het feit dat men voor de cursussen van Jakko halfnaakt op een gigantische skippybal bronstige rendiergeluiden moet maken (cursus: Neo-Birthing Experiencing), of jodelend tegen een bakstenen muur moet lopen (workshop: Defying Confrontational Resistance).

Ondanks herhaaldelijke geruststellingen van Jakko Sleem over de werking van zijn therapieën onderzoekt de Universiteit van Pixelburg momenteel of de levenslessen van Jakko daadwerkelijk enige wetenschappelijke onderbouwing en/of waarde hebben.

Humfrie Meerkens

Humfrie Meerkens tijdens de live uitzending van Pixelburg Radio #3. Zanger Rico laat de zaal helemaal uit zijn dak gaan.

Humfrie Meerkens

(1953)

Humfrie Meerkens is de zoon van de bioscoopuitbater Piet Meerkens. Humfrie is genoemd naar de favoriete acteur van zijn vader, ook al werd de spelling een beetje aangepast zodat iedere Pixelburger de naam zou kunnen uitspreken zonder zijn kunstgebit onmiddellijk te verliezen.

Al van jongs af aan is Humfrie Meerkens gepassioneerd door alles wat met film te maken heeft. Al van zeer jonge leeftijd mocht hij van zijn vader alle vertoningen mee kijken die hij maar wilde, wat er ook gedraaid werd. 'Gestoorde Hengelaar' heeft dan ook een diepe indruk nagelaten op de toen 7-jarige Humfrie. Vooral de scène waarin de hengelaar met een vishaak de neus van een toevallige passant wegvist, zal hem voor altijd bij blijven.

Nu woont Humfrie in Zuidervaart en is hij cameraman voor de Nationale Omroep. Hij is aanwezig bij alle grote culturele manifestaties in en rond Pixelburg en legt deze feilloos op pelicule vast.Vooral de muzikale uitspatting van zanger Rico worden door Humfrie graag vastgelegd, waardoor de nationale bekendheid van de zanger snel aan het groeien is.

Jostien Pierrot

Jostien treedt op, een totaal willekeurig persoon komt haar dissonant bijstaan op de dwarsfluit onderwijl het toegestroomde publiek enigszins weifelend en verbouwereerd toekijkt.

Jostien Pierrot

(1952)

Buiten het feit dat in Pixelburg de naam "Jos" in al zijn verschijningsvormen erg populair is kan men de plaatselijke muziek-scene als vernieuwend en norm-zettend beschouwen. Jostien Pierrot is, zoals het de Pixelburgse muziek traditie betaamt, een progressief en begenadigd muzikante welke het levenslied als geen ander ( buiten zanger Rico dan, vooruit... ) kan uitdrukken in woord en instrument. Het schijnt dat zij met de akoestische versie van "Een clown die mag pas huilen, als hij zijn schmink heeft afgedaan" zelfs de ruige zandboeren uit Voxelveld aan het huilen krijgt.

Jostien geeft regelmatig optredens in het Koperen Paard welke vanwege de deprimerende sfeer over het algemeen matig bezocht worden.

Bil van der Hekken

Bil figureert vaak persoonlijk in de advertenties van Mikrochip computers.

Bil van der Hekken

(1952)

Bil van der Hekken kwam in 1975 naar Pixelburg om daar zijn Microchip Computers op te zetten. Met de universiteit "om de hoek" wist Bil vele jonge, briljante wetenschappers voor zijn organisatie te winnen om zodoende een innovatief en competitief team samen te stellen van programmeurs, marketeers, testers en prototypers.

Het was Mikrochip computers die kwam met: "The Family Powerplay PC", de wervende slogan: Mikrochip computers - PUNT, een eigen consumer store en introduceerde termen als "bytes, card en chips" bij het grote publiek.

Bil bracht de computer bij de mensen thuis: de persoonlijke computer (PC). Behalve computersystemen ontwikkelt Mikrochip programma's voor vermaak en vertier: de zogenaamde PC games en sponsort de universiteit van Pixelburg met een super-computer genaamd "de grote RAM".

Tevens doet men op de UP op kosten van Bil van der Hekken onderzoek naar de mogelijkheid en haalbaarheid van een wereldwijd computernetwerk.

In zijn vrije tijd is Bil veel te vinden op en rond de Voxelsteynse velden waar hij als fanatiek amateur-ornitholoog onderzoek doet naar het territoriale gedrag van het Voxelse Sijsje.