Afdeling Burgerzaken

Rudolf Vercauteren: 'Met een Bendix bliktrommel, geen gefrommel!'

Rudolf Vercauteren

(1902)

Rudolf Vercauteren is de directeur van wasmachinefabriek Den Bliktrommel Bendix in Texelen, het bekende industrieterrein van Pixelburg. Door het sterk vervuilde water in en rond Pixelburg was het voor de Pixelburgers niet meer mogelijk om hun kleren nog in de rivieren te wassen, en toen kwam Rudolf Vercauteren met zijn machines op de proppen.

Het is allemaal toeval dat hij zich in Pixelburg kwam vestigen toen de watervervuilende industrie, zoals hondenbrokkenfabriek Woef, frikadellenfabriek 't Worstje en Zwanehals Petrochemie uit de grond werden gestampt. Rudolf Vercauteren wilde gewoon de moderne tijd in Pixelburg introduceren. Vercauteren: 'Het was al lang een droom van mij om mijn nieuwe fabriek in een opkomende stad zoals Pïxelburg te vestigen. De enorm grote nieuwbouwwijken zoals Pixelburg Zuid leveren mij heel wat nieuwe klanten op.'

Toch zijn de Bliktrommel Bendixmachines geen toonbeeld van degelijkheid. Heel wat problemen steken er al snel na aankoop de kop op.
Volgens Vercauteren is dat allemaal de schuld van de eindgebruiker: 'Het is normaal dat met nieuwe machines heel wat verkeerde handelingen uitgevoerd worden door de eindgebruiker. Er zit altijd een heel duidelijke handleiding bij elke wasmachine. Het is niet mijn schuld dat er in de Leo de Jong school zo weinig nadruk wordt gelegd op lezen en schrijven.'

Adelbert van Merriënboer

(1901)

Het heeft de Raad van de Gemeente Pixelburg behaagd het Ereburgerschap te verlenen aan Adelbert van Merriënboer.

Samen met Sjon Tak bestiert Adelbert het vastgoedimperium van Aannemersbedrijf Van Merriënboer-Tak. Adelbert is begonnen als ongetrommelde-klinker-trommelaar bij het stratenmakersbedrijf van zijn vader en staat nu aan het hoofd van een van de grootste ondernemingen van Pixelburg. Bij bijna elk bouwproject in en rond Pixelburg zijn beide mannen betrokken, bijvoorbeeld hun laatste wapenfeit; de brug over de Pixelrijn.

Over het algemeen verlopen de projecten zeer gladjes, alhoewel de bouw van de brug nogal wat strubbelingen met zich meebracht. Zo was de brug te breed en was er de noodzaak om acuut de dubbelbaans provinciale weg aan te leggen, welke eigenlijk pas tien jaar later, in 1960, aangelegd zou gaan worden. De heer van Merriënboer schreef de aanleiding voor deze jammerlijke vergissing op de conto van de gemeenteraad, aangezien hij in het bezit was van door hen goedgekeurde plannen. Zijn motto ook in dezen: 'Als het goed is, dan klopt het hè!'.

Het gonst al vrij lang van de geruchten rondom zowel Sjon Tak als Adelbert van Merriënboer. Zo zouden oplettende burgers de heer Tak afval hebben zien lozen in de Pixelrijn en reist de heer Van Merriënboer regelmatig af naar Bitvoort. Wat deze bezoeken precies inhouden is moeilijk te zeggen, de geruchten gaan dat Adelbert illegale prijsafspraken maakt met vastgoedondernemers in Bitvoort. Leugens en laster, natuurlijk.

Zowel de heer Tak als de heer van Merriënboer zijn graag geziene gasten in het verenigingsleven en de vrijgevigheid van Adelbert aan allerhande liefdadigheidsinstellingen is beroemd in de wijde omtrek. De trainer van het officiële Pixelburgse Curlingteam krijgt nog steeds tranen in zijn ogen als men de donatie van 77 hoogwaardige curlingbezems - met smaakvolle reclamesticker - door het Aannemersbedrijf noemt. De feestjes die hij regelmatig geeft in zijn riante woning vlakbij bij de nieuwe brug over de Pixelrijn zijn eveneens legendarisch.

Dergelijke maatschappelijke betrokkenheid en de vele gulle giften maakten dan ook snel een einde aan de aanhoudende geruchten, verspreid door bijvoorbeeld Jean Van Welkenhuyzen, over mogelijke collaboratie met de Duitsers tijdens de oorloge tussen 1940 en 1945. Er schuilt daarom ook totaal geen waarheid in het verhaal dat Adelbert in oorlogstijd een brief naar de bezetter heeft verzonden met daarin het aanbod om na de oorlog stadhouder van Pixelburg te worden onder het nieuwe regime en dat hij diezelfde brief afsloot met de woorden: 'Als het goed is, dan klopt het hè!'. Leugens en laster, natuurlijk...

Fabry Hardouvelis, met Griekse aktetas

Fabry Hardouvelis

(1901)

Fabry Hardouvelis is een nieuwe burger in Pixelburg, aangetrokken door de nieuwe industrie van Texelen. Hij blijkt invoerder te zijn van typische Griekse middeltjes, zoals Tsatzikie, Mouzaca en Kefalotiri sachanakji.

Veel succes heeft hij tot nu toe niet gehad. Veel Pixelburgers staan niet open voor exotische voedingsmiddelen en noemen het 'zure ranzige joghurt', 'rotte vis' en 'aubergines'.

Volgens sommige bronnen die dicht bij Karel Paneer staan, zou de echte naam van Hardouvelis Jean De Gucht zijn, een doodgewone Pixelburger die een paar jaar in het buitenland verbleef en nu wil doorgaan voor exotische handelaar. Buurtsuper Zuid heeft de producten van Hardouvelis al uit de rekken gehaald wegens te gering succes.

Boven: Pieter-Jan Sieuwers en zijn vrouw Gerda, de foto is natuurlijk genomen met een Kodak. Onder: Sieuwers zijn winkel in Texelen.

Pieter-Jan Sieuwers

(1900)

Pieter-Jan Sieuwers baat in Texelen 't Fotohuis uit. Daar is het mogelijk om de allerlaatste nieuwe fototoestellen en accessoires te vinden. Alle journalisten van de PIxelburger Courant zweren bij toestellen die ze bij Sieuwers hebben aangekocht.

Sieuwers heeft er heel zijn leven van een erezaak van gemaakt altijd de meest moderne toestellen in zijn etalage te hebben staan. Zo was Sieuwers enorm enthousiast over de Kodamatic, als het ware een fotostudio in je broekzak.

In Pixelburg is Sieuwers er zelfs in geslaagd om het woord 'fototoestel' te vervangen door 'Kodak'. Op de vismarkt hoor je dan ook vaak 'Wil je misschien een foto nemen van ons voor de Grote Kerk met onze Kodak?', 'Neem je de Kodak mee naar Resoleur dit weekend?' of 'Mijn Kodak is weer stuk!'.

Oorspronkelijk was de winkel van Sieuwers in het centrum van Pixelburg gevestigd op de plaats waar nu Eetcafé Halfgaar gevestigd is, maar door aanhoudende ruzie met IJsbouts, Scholck en van Wermelinghe advocaten verhuisde Sieuwers zijn winkel in 1954 de winkel naar het nieuwe, bruisende Texelen. Door de nabijgelegen Rini's Discount komen er ook veel mensen bij Sieuwers langs, twee vliegen in één klap.

Sieuwers staat bekend om zijn leuze: 'Bij aankoop van een nieuw toestel, onderricht gratis!'. Niet echt wervend, maar wel handig.

Jos Leeghhove ( met demonische lach ) in Robot en ik

Jos Leeghoven

(1899)

Jos Leeghoven is artistiek leider en tekstschrijver van het amateur theatergezelschap 'Planckenkoorts'. Er is verder overigens niet veel bekend over dit mysterieuze manspersoon. Wel moge duidelijk zijn dat Jos niet bepaald getalenteerd is en zijn stukken even inherent en diepgaand zijn als een koorts-diarree.

Het laatste stuk van Jos' hand is 'Robot en ik', waarin de relatie - mens & robot - in een 16 uur durend epos wordt uitgediept. De subsidie aanvraag is dit jaar wederom afgekeurd.

Marcel (links) en Bert Jankum, echte inwoners van Subpixelerwaard, druk op vakantie

Marcel De Schampheleire

(1899)

Marcel De Schampheleire is een modelburger van Subpixelerwaard. Hij werkt in het gemeentehuis van Pixelburg voor de afdeling Personeelszaken. Hierdoor heeft hij een perfecte kennis van de gemeentewetten, en slaagt hij erin om verscheidene vakanties te combineren met elkaar. Hierdoor heeft hij in totaal 51 weken vakantie per jaar.

De éne week dat hij werkt per jaar is hij meestal ziek. Dokter Frentzen schrijft dat hij de stress niet aankan en daardoor beter even kan uitrusten. Marcel is blij met deze regeling. Hierdoor kan hij tijdens het jaar nog even meehelpen in het drukke bedrijf van Niko Fluit, en geregeld op vakantie gaan met Bert Jankum.

Engelbert zonder schoersmeer

Engelbert De Vries

(1898)

Als rasechte Biltvoortenaar is Engelbert een vaste klant van snackloket de Geglazuurde Dakpan. Hij is een grote fan van Archibald Sjeks kookkunsten en is er dan ook iedere avond te vinden.

Eén van zijn geliefde bezigheden is het boven de dampende FriFri te hangen en zo volop de wonderlijke geuren in te ademen. Hierdoor heeft Engelbert een aparte gelaatskleur. Door deze donkere verschijning is Engelbert dan ook uitermate geschikt om 's nachts een oogje in het zeil te houden. Na een stevig ontbijt bij Archibald rond 19u30 vertrekt Engelbert en zorgt voor de nachtelijke rust. Hij veracht dan ook de curlinghooligans van Pixelburg Centrum die bij avondwedstrijden hem komen lastigvallen en uitschelden voor exotische diersoorten.

Bert Jankum (midden) luiert met wat vrienden

Bert Jankum

(1898)

In Subpixelerwaard heersen er andere normen en waarden. Een mooi voorbeeld hiervan is Bert Jankum. Deze eersteklasse klaploper is vooral te vinden in de bossen achter de kerk, luierend en nietsdoend. Hierdoor ziet Bert er nog verrassend fit en kwiek uit voor zijn leeftijd. Zijn levensmotto is dan ook 'Wat snel kan, doet men morgen wel'.

We voorzien dat Bert nog heel wat jaren zal blijven leven, tot het fatale moment dat hij op zijn 105e op een dag besloten heeft midden op de provinciale weg tussen Subpixelerwaard en Voxelsteyn te luieren en daar overreden zal worden door de allereerste busdienst (2 x per week, om 12u28 op maandag en donderdag) tussen Texelen en Subpixelerwaard.

Willem Neuteboom wordt geschoren door zijn buurvrouw Bets Versteegen.

Willem Neuteboom

(1897)

Willem Neuteboom is een illuster figuur in Pixelburg. Hij had voor de oorlog gewerkt als 'stoepier', onder meer bij een kledingzaak aan de Vismarkt. In die functie sprak hij op straat mensen aan die naar een etalage stonden te kijken om ze tot aankopen te verleiden. Hij was invalide geraakt en zat in een rolstoel. In een lokaal advertentieblad werd hij een keer beschreven als ‘de grootste pretfiguur van Pixelburg’.

Zijn buurvrouw Annabelle 'Bets' Versteegen had lang de kost verdiend als werkster, maar kreeg op latere leeftijd een bijstandsuitkering. Het toeval bracht Neuteboom en Versteegen tesamen in 1969 toen ze buren werden van elkaar in Pixelburg Zuid. Bets begon toen te zorgen voor haar oude buurman die in het kleine huisje naast haar woonde. Ze zag dat de sociale werksters hun werk niet goed deden, en ze stelde voor om hen wat te helpen. Al snel kwamen de sociale werksters helemaal niet meer naar Neuteboom en nam zij de facto zijn zorg over.

In 1983 werd beslist om de huizen van Neuteboom en Versteegen in Pixelburg Zuid te restaureren. Eerst wilde het gemeentebestuur hun huizen afbreken, maar in de jaren '70 kwam restauratie van oude huizen weer helemaal op de politieke agenda onder druk van belangrijke aannemersbedrijven. De huizen van Neuteboom en Versteegen werden overgedragen aan de Stichting tot Exploitatie van Bejaarden(centra). Door de restauratie van de huisjes moesten de bewoners tijdelijk naar nieuwe huizen verkassen. De nieuwe woningen in Zuidervaart waren veel groter en boven veel comfort, maar waren ook heel wat duurder.

Neuteboom en Verstegen vonden de huur al van in het begin veel te duur en begrepen de subsidiesystemen niet. Neuteboom kwam beneden in een rolstoelwoning te wonen, met Versteegen boven hem. Uiteindelijk trekt Bets in bij Neuteboom. Zij vindt de woningen veel te groot voor iemand alleen, en om kosten te sparen heeft ze het water en energie bij zichzelf laten afsluiten. Zij wil ook het liefst haar huur opzeggen, maar daardoor zou de huursubsidie omlaag gaan en zouden zij als samenwonenden minder pensioen krijgen dan als twee zelfstandigen.

Zowel Bets en Neuteboom zijn toch blij met de situatie zoals ze is. Ook al hadden ze liever in hun oude huisjes blijven wonen, de situatie bevalt hen prima. Bets wast en scheert Neuteboom en zorgt voor zijn eten. Iedere dag rolt ze hem in zijn stoel naar de Pixeldijk om naar de voorbijvarende boten te kijken of naar de R21 snelweg om de vrachtwagens voorbij te zien rijden.

Petrus aan de telefoon

Brigadier Petrus van Stavoren tot Balloërveld

(1897)

Het heeft de Raad van de Gemeente Pixelburg behaagd het Ereburgerschap te verlenen aan Brigadier Petrus van Stavoren tot Balloërveld.

Petrus staat aan het hoofd van de Pixelgarde, het onverschrokken politiecorps van Pixelburg, en ziet toe op een strikte naleving van de wet.

In afwachting van een vloot dienstwagens is de Pixelgarde nog afhankelijk van fietsen om spoedig op plaats delict te komen. De gemiddelde op-roeptijd is dan ook niet de snelste van het land: 37 minuten.

Jean Van der Perre aan het lammerwerpen - hij probeert hier zijn record van acht kinderen te verbreken

Jean Van der Perre

(1897)

Jean Van der Perre heeft een schapenboerderij midden in Pixelburg Zuid, de nieuwe woonzone waar de grote uitbreiding van Pixelburg begonnen is in de eerste helft van de jaren vijftig.

Oorspronkelijk verklaarde iedereen het bestuur van Pixelburg voor gek: een boerderij midden in een woonzone? Hadden ze dan niets geleerd van Heijtebarstje? Edoch, eens te meer bewezen de drie Heren van Pixelburg dat ze perfect wisten waar ze mee bezig waren, de schapenboerderij is een groot succes.

Jean Van der Perre woonde oorspronkelijk in Texelen sinds de jaren 20. Maar toen plots beslist werd om net daar een nieuw industriegebied aan te leggen, moesten hij en zijn schapen (alle drie) verhuizen. Van der Perre's geklaag kwam in de buurt van Zure Nels, maar er was niets aan te doen; hij moest en zou naar het nieuwe Pixelburg verhuizen. Jean had echter één voorwaarde: zijn boerderij moest mee verhuizen. Zo gezegd, zo gedaan, en midden in het nieuwe wooncentrum kwam een tweede, wél geplande boerderij.

Al snel kwamen de kinderen van heinde en verre om de schattige lammetjes te komen bekijken en aaien, en Van der Perres hart smolt voor zoveel kindergeluk. Hij besloot om zijn boerderij open te stellen voor alle bezoekers en er een echte kinderboerderij van te maken.

Jeans bekendste truc is het lammerwerpen: vijf kinderen gaan achter elkaar staan en Jean gooit er lammeren over. Door hun donzige vachten kunnen ze dit perfect aan, tot het grote jolijt van alle kinderen.

Duistere geruchten doen echter de ronde over het ware succes van deze boerderij: de Nieuw-Zeelandse lammeren van slagerij De Whurst zouden eigenlijk afkomstig zijn van Van der Perres boerderij en helemaal niet van de andere kant van de wereld komen.
De ene dag worden de lammeren geaaid door de Pixelburgse kinderen en de dag erna worden ze er door opgegeten. Laster en eerroof, zoals gewoonlijk.

De fotograaf vroeg aan Bob om even 'cheese' te zeggen ...

Bob Den Doorne

(1896)

Bob Den Doorne mag dan al niet meer één van de jongste zijn, hij is één van de vele arbeiders die Pixelburg rijk is. Bob werkt voor de firma Nikkel en Zink BV in Texelen. Hij is er fier op de metalen te leveren voor de kunstwerken van Betsy van Jeneveren.

Bob heeft wel veel last van uitslag op handen en aangezicht. Eerst dacht men aan alle gevaarlijke zuren waar hij alle dagen mee werkt, maar volgens het hoofd van Nikkel en Zink BV lijdt Bob aan een zeldzame allergie. Lokale apotheker Rudy Thiry heeft hem een zalf voorgeschreven van Dr. Hulda Regehr, op basis van berkenbast en sijzensnavel. Tot nu toe zonder resultaat.

Door de harde geluiden in de fabriek is Bob een beetje doof geworden en vindt hij het nu nodig om naar iedereen te roepen, binnen én buiten de fabriek. Daarom woont Bob buiten het centrum van Pixelburg en aan het industrieterrein. Zo stoort hij niet al teveel mensen en is hij toch snel op zijn werk.

Pauke Pik en een mand knollen

Pauke Pik

(1895)

Al jaren vragen de inwoners van Pixelburg zich af wie toch die man in dat vossenpak is die 's nachts door de straten van Pixelburg trekt. Soms is er in een voordeur een grote letter "Z" gekerfd. Meer is er niet bekend over de mysterieuze figuur die regelmatig de straten van Pixelburg onveilig maakt met zijn lasso en zijn paard.

De algemene consensus is dat deze Zorro eigenlijk de minzame agrariër Pauke Pik is. Dit lid van de Gereformeerde Gemeenschap (ledental: 2) heeft een schapenboerderij in het idyllische Voxelsteyn.

Boer Pik leeft op voet van oorlog met Aannemersbedrijf Van Merriënboer-Tak, hij vindt hun bouwplannen voor de regio een groot gevaar. De recentelijke bruggencrisis en het feit dat de nieuwe provinciale weg bijna in de tuin van de heer Pik ligt maken de verhoudingen alleen maar slechter.

In zijn haat voor Adelbert van Merriënboer vindt hij een medestander in lokale verzetsheld Jean Van Welkenhuyzen. Kinderen uit de buurt maken graag de achternaam van Pauke belachelijk, dit tot grote woede van El Zorro zelf.

Marinus, gecamoufleerd

Marinus Geboers

(1895)

Marinus Geboers woont al jaren in Pixelsteeg naast Pauke Pik en is van de oude stempel. Hij moet niets weten van al het gereformeerde gedoe dat bezig is rond de kerk, aangezien hij elke week de oversteek maakt naar de Grote Kerk van Pixelburg om daar de mis van pastoor Mikkels te volgen.

Geboers is een groot vogelkenner en is dagelijks te vinden in de bossen rond Voxelsteyn. Geen vogel heeft een geheim voor hem en hij weet precies hoe ze in zijn buurt te krijgen, vooral door zijn perfecte vogelimitaties. De tjif tjaf, de Grote karekiet en de Noordse stern zijn zijn absolute favorieten.

Vaak komt Geboers in aanraking met Henkie Hotserwold, die in zijn afschuwelijke duivenpak (van de soort Columbidae) alle vogels verjaagt. Vaak moet de boswachter dan ook tussenbeide komen wanneer Geboers en Hotserwold in luidruchtige fluitoorlogen verwikkeld zijn. Ook haat Geboers wanneer Erik Cullewaert door het bos wandelt. Zijn tandfluiten verwart Geboers altijd met de roep van de bronstige Porseleinhoen, een hoogst zeldzame vogel waar Geboers al jaren van droomt eens een glimp van op te vangen.

Geboers is vaak te zien in De Koploper, waar hij een goede relatie heeft met topchef Karel Paneer. Hierdoor bestaan er wilde geruchten als zou Geboers de sijsjes leveren voor de befaamde goulashkroket die door de monniken in grote hoeveelheden geconsumeerd worden.

Sjon Tak

(1894)

Het heeft de Raad van de Gemeente Pixelburg behaagd het Ereburgerschap te verlenen aan Sjon Tak.

Sjon heeft samen met Adelbert van Merriënboer het succesvolle aannemersbedrijf Van Merriënboer-Tak opgericht. Samen zijn zij verantwoordelijk voor de realisatie van vele vastgoedprojecten in en rond Pixelburg.

Van Sjon wordt altijd gezegd dat hij zo gewoon is gebleven. Terwijl Adelbert van Merriënboer een kapitale villa nabij de brug over de Pixelrijn heeft gebouwd, woont Sjon nog steeds in zijn oude woning aan het marktplein in het oude centrum.

De vele verhalen en roddels omtrent illegale prijsafspraken en sinistere achterkamerovereenkomsten met ondernemers in Bitvoort stroken ogenschijnlijk niet met zijn karakter. De recente bruggencrisis, waarmee Aannemersbedrijf Van Merriënboer-Tak de bouw van de provinciale weg tot een noodzakelijkheid maakte door de brug over de Pixelrijn te breed te realiseren, lijkt dan ook een list uit de koker van compaan Adelbert. Die is overigens nog steeds van mening dat een dergelijk bouwvoorschrift in de plannen van de gemeente was opgenomen. Wel zeggen verschillende Pixelburgers Sjon regelmatig te hebben gezien op een middernachtelijk uur, terwijl een kiepwagen van het aannemersbedrijf bouwafval in de Pixelrijn stortte en Sjon rustig op een afstand een peuk stond te roken.