Afdeling Burgerzaken
Hieronder volgt een chronologisch overzicht van alle bijzondere (ere)burgers die Pixelburg rijk is. Ondanks het feit dat deze lijst met grote zorgvuldigheid is samengesteld door de Afdeling Burgerzaken kunnen hier geen rechten aan worden ontleend.diepen. Klik op de foto's naast iedere burger voor een vergroting.
U kunt ook kiezen om burgers te tonen uit specifieke jaren, of een willekeurige bewoner op te diepen. Klik op de foto's naast iedere burger voor een vergroting.
De huwelijksfoto van Frans en Anna Oosterveer. Frans wordt omringd door zijn 3 broers en zijn moeder die zijn sneeuwwitte pak had geconfectioneerd. Een gelukkig moment voor Frans!
Frans Oosterveer
(1968)
Frans Oosterveer, woonachtig op de grens tussen Pixelburg Centrum en Bitvoort, wordt al heel zijn leven verscheurd tussen deze twee plaatsen. Sinds jongs af aan gaat hij iedere zondag naar de Grote Kerk in het centrum van Pixelburg om daar naar de donderpreken van pastoor Mikkels te luisteren, iets wat een grote indruk op hem nagelaten heeft.
Toch werkt hij nu in Bitvoort bij Audiospeciaalzaak Hiefie. Daar is hij topverkoper van de Audio Apocalypse Z. De klanten zijn vooral onder de indruk wanneer hij het geluid in het MenschZeuge Paganica toonzaalmodel oerhard zet waardoor zijn lange golvende haren in beweging komen. Een verkoopscontract is dan snel ondertekend. Frans trouwde in 1988 in de Grote Kerk met zijn grote jeugdliefde, Anna Borstlap, dochter van de beroemde loodgieter uit Bitvoort. Ze ontmoetten elkaar reeds op jonge leeftijd in basisschool Het Dikkopke.
Zijn grote droom kwam dan ook uit toen hij met haar trouwde in de Grote Kerk. Het huwelijk werd ingezegend door de oude pastoor Mikkels, die speciaal hiervoor overkwam van de Bisschoppelijke Campus in Bitsel. Het zou ook op aandrang van Mikkels zijn dat Frans in een sneeuwwit pak getrouwd is, om zo zijn onbevlektheid te benadrukken. Vrouw Anna mocht aandoen wat ze wilde, als het maar niet te opvallend was. En zo heeft Frans toch een zekere verzoening gevonden in zijn leven.
Kees en Koos werken ook in de winter ontbloot, hun blauw bevroren borstkassen zijn een sprankelend gezicht volgens velen.
Kees en Koos
(1968)
Kees en Koos hebben een bouwbedrijf en daarmee zijn ze de directe concurrenten van Van Merriënboer-Tak, de Nestors van het Pixelburgse Bouwen. Sommigen beweren echter dat het bedrijf een idee is van Adelbert van Merriënboer en daarom de eigenlijke werkgever is van de beide jonge heren.
Kees en Koos, de enige werknemers in het bedrijf, hebben een vernieuwend concept: ze bieden een zogenaamde "bouwervaring". Het idee van de "bouwervaring" is dat Kees en Koos naar een klus komen en daar zo fotogeniek en bloot mogelijk hun werk verrichten. Transpiratie op ontblote bronzen borstkassen is in dezen natuurlijk van groter belang dan de kwaliteit van het afgeleverde werk.
Met deze "bouwervaring" lijken ze een grote markt van eenzame huisvrouwen te hebben aangeboord, maar ook notabelen als Eminentie Mikkels maken regelmatig gebruik van de diensten van Kees en Koos. Al zegt Kardinaal Mikkels dat de keuze voor Kees en Koos voortkomt uit de diepe religiositeit en tomeloze godsvrucht van beide heren. Voor het leveren van de optimale bouwervaring moeten de beide heren er natuurlijk piekfijn uit zien en daarom brengen ze veel tijd door in de sportschool in de Grote Stad.
Aangezien de heren tijdens het klussen meer bezig zijn met de lichtval op hun spierbundels en de juiste krulling van de haarmat in de nek is het afgeleverde werk van matige kwaliteit. Toch lijken de meeste klanten hier geen problemen mee te hebben, want Kees en Koos komen gewoon terug, tegen gereduceerd tarief, om de boel in orde te maken.
Herman wacht.
Herman Van Melslande
(1968)
Herman Van Melslande, woonachtig in appartement De Zalmparade in Texelen, werkt op het rangeerstation van Pixelburg - Texelen. Veel heeft hij er echter niet te doen, want slechts weinig treinen stoppen in het station van Pixelburg.
Van Melslande: "Sinds de jaren 50 rijden er treinen door Pixelburg, en hebben we een station voor de reizigers, maar toch stopt er geen enkele trein. Iedereen springt er al rijdend op en af, maar stoppen doen ze niet. We staan echter alle dagen paraat, op een dag zou er zomaar een trein hier kunnen stoppen!'
Herman wacht daarom geduldig op een stoppende trein. Het geluid van een remmende trein zou hem de gelukkigste man op aarde maken.
The Broots, met op rechts Bertrand die voor dit optreden een creatie van Helga Bertens draagt.
Bertrand Brootsbeer
(1967)
Bertrand Brootsbeer is muzikant. Op zijn achttiende ontvluchtte hij het burgerlijke bestaan in het huis van zijn ouders in Pixelburg Zuid om het te gaan maken als heuse artiest.
Bertrand brengt nu veel van zijn dagen door in het centrum van Pixelburg en slaapt 's nachts onder de brug over de Pixelrijn, ter hoogte van het huis van Adelbert van Merriënboer. Dit laatste feit levert een hoop klachten op van de beveiliging van het wooncomplex van de heer van Merriënboer, aangezien Bertrand er een gewoonte van maakt om iedere ochtend naakt te baden in de Pixelrijn. Als zodanig is Bertrand officieel aangemerkt tot nozem in het Register van Onverlaten en Geteisem van de Pixelgarde.
Zijn carrière als muzikant is nog niet echt op stoom, maar Bertrand heeft goede hoop dat zijn band "The Broots" successen gaat vieren op het niveau van oudgedienden als Zanger Rico en Robert Knipp.
"The Broots" willen het gaan maken hun muziek, een mengeling van alternatieve new-wave synthsoftpunk met gothisch romantische invloeden en een snuifje disco. Het eerste optreden in Feestzaal Otjens oogste veel lof van het toegestroomde publiek dat bestond uit drie personen - waaronder de vader, moeder en het zusje van Bertrand.
Peter Spaak beheert zijn BBS met argusogen.
Peter Spaak
(1966)
Peter Spaak, woonachtig in Pixelburg Zuid, in het huis van zijn ouders Lucas en Leonie Spaak, is afgestudeerd aan het Drs. Ir. Ing. Leo de Jongh College in 1982 en heeft sindsdien nog maar weinig van de buitenlucht geproefd. Er werd hem nog een beloftevolle voortzetting van zijn studies aan de Universiteit Pixelburg beloofd, maar Lucas Spaak, de vader, besliste hier anders over.
In 1981kocht Lucas Spaak namelijk een Family Powerplay PC van Mikrochip Computers in de gloednieuwe winkel van Bil van der Hekken in Pixelburg Centrum. Al snel was Peter Spaak volledig verknocht aan de nieuwe computer, en bracht hij er dagelijks vele uren achter door. Al snel was zijn beslissing genomen: dit zou zijn nieuwe leven worden, wie moet er nog naar buiten als je de wereld ook via de computer kan verkennen.
Na het 14 keer na elkaar uitspelen van Pixelpong en Placman begon Peter ook zijn eigen programma's te ontwikkelen. Maar toen Peter ontdekte dat je ook via telefoonlijnen kon communiceren met andere computers. Via modems met een snelheid van 2.400bit/s is het mogelijk om data snel naar elkaar te versturen of te centraliseren op een server.
Peter Spaak ontwikkelde dan ook al snel een nieuw soort discussiegroep, een zogenaamde BBS. Hierop kunnen alle Pixelburgers inbellen en hun mening achterlaten over verscheidene onderwerpen. 'Religie' is steevast een steeds terugkerend onderwerp, en dan vooral de zondagse sermoen van Bisschop Mikkels wordt druk besproken. Maar ook sport (de nederlagen van het Pixelburgse curlingsteam), politiek en roddels doen het erg goed. Peter Spaak moet echter wel regelmatig ingrijpen, vooral wanneer een stelletje Bitvoorders het weer eens nodig vinden om hun mening over de Pixelburgse ontwikkelingsdrang te uiten.
Peter Spaak leidt dit allemaal vanuit zijn zolderkamertje bij zijn ouders. Hij is naar eigen zeggen niet van zin om snel te verhuizen, aangezien hij alles heeft dat hij wil binnen handbereik. Hij verzorgt een nieuwe manier waarop Pixelburgers zich kunnen verenigen, en we zijn benieuwd welke vormen dit nog zal aannemen in de toekomst.
Boven: De Wolf's Inn, gelegen naast het Noorse restaurant Liflaf in het centrum van Pixelburg. Onder: Jim Wolffers geniet van een biertje op het terras van het nabijgelegen café Het Koperen Paard.
Jim Wolffers
(1965)
In 1987 stampte Jim Wolffers een nieuw restaurant uit de grond in Pixelburg Centrum, net naast het ook pas geopende Liflaf, een Noors restaurant.
Jim zag al snel in dat exotische gerechten wel aansloegen bij de Pixelburgers en trok resoluut de buitenlandse kaart. Jim Wolffers had zijn eerste stappen in de bedrijfswereld gezet als stagiair bij Scholvis Investments. Daar werd het hem al snel duidelijk dat een bedrijf oprichten eigenlijk helemaal niet zo moeilijk is. Je belooft gelijk wat de klant wil, je neemt zijn geld aan en daarna zie je wel hoe je het oplost. Dit concept paste hij secuur toe op zijn restaurant. Hij noemde zijn restaurant 'Wolf's Inn', naar goede Ierse pub traditie.
De Guinness en Fish and Chips staan dan ook hoog op het menu. Hij maakte er echter ook een Bar Bodega van, op echte Spaanse leest geschoeid met tapa's, sangria en paëlla. Ten slotte werd het ook een 'petit restaurant', waar je Franse avant-garde voedsel kan verorberen in minuscule porties. Zo had Jim Wolffers in één klap een enorm aanbod, voor ieder wat wils.
Zo belichaamt Jim Wolffers de Pixelburgse ondernemingszin: het maakt niet uit wat en hoe je iets doet, als je het maar doet. Elk idee is een goed idee. Als het goed is, dan klopt het. Beter een gat in je budget. Etc ...
Het restaurant is een groot succes. Het werd Wolffers al snel duidelijk dat de Pixelburgers eigenlijk geen idee hadden hoe de buitenlandse specialiteiten er eigenlijk uit zagen of smaakten, waardoor hij hen kon voorschotelen wat ze wilden en ze toch tevreden naar huis gingen. De Pixelburgse ondernemingszin bewijst hiermee weer maar eens van gouden waarde te zijn.
Gilbert wijst trots naar zijn muziekinstallatie.
Gilbert Swaelen
(1965)
Gilbert Swaelen is een kind van de jaren 70. Hij weet nog wanneer zijn vader de eerste spoel in huis binnenbracht, monteerde en afspeelde. Wat een openbaring was het voor Gilbert dat muziek op een magnetische drager kon opgeslagen worden en zo mooi gereproduceerd. Ook langspeelplaten zijn een favoriet van Gilbert.
Hij kijkt dan ook meewarig naar de overgang van analoge naar digitale muziekdragers. Swaelen: "Al die digitale muziek, dat zijn alleen maar énen en nullen. Hoe kan je daar nu muziek mee maken? Het heeft zijn ziel verloren. Het is allemaal de schuld van die vieze Womuwingt Fedapharius van Knollenstein, die in 79 de CD heeft geïntroduceerd via de CD Speciaalzaak in Polygoonsterloo. Ik moet er allemaal niets van weten, ik blijf trouw aan de echte muziekdragers."
In zijn huis in Bitvoort heeft Gilbert nog een indrukwekkende verzameling oude muziekspelers opgesteld staan. Swaelen: "Ik blijf dit gebruiken, ik kan er niets aan doen. Al dat stromen van muziek, daar doe ik niet aan mee."
Fons van Hemert met zijn drie vrouwen (vlnr): Edith, Gertrude en Marijke
Fons van Hemert
(1964)
Daar waar ouderling Teun wachtte tot er een vrouw overleden was voor hij een volgende nam, zoveel geduld heeft Fons van Hemert niet. Na een grondige bijbellezing concludeerde hij dat een grote familie belangrijk was in het hiernamaals, waarna hij besliste om zoveel mogelijk vrouwen te huwen om zo een groot nageslacht te kunnen produceren.
In 1974 ontmoette Fons Marijke tijdens de zondagsmis. Tijdens één van de befaamde denderpreken van de Bitselse dominee keek Fons naar Marijke en hij voelde de liefde van de Heer zich over hem verspreiden. Onmiddellijk wist hij dat zij voorbestemd was om met hem de eeuwigheid door te brengen.
In 1976 trouwden ze in de gereformeerde kerk van Bitsel. Op dat huwelijk ontmoette hij Gertrude Meeuwen, 3de dochter van Ouderling Gees. De vonk sloeg over, en reeds in 1977 werd daar het tweede huwelijk van Fons voltrokken in dezelfde kerk. De plaatselijke dominee was verrast zo snel al opnieuw een nieuw huwelijk van dezelfde persoon in te zegenen, maar aan zoveel liefde voor de Heer kan niemand weerstaan.
Een aantal jaar later, in 1981, ontmoette Fons Edith de Smoor, zus van de uitbater van de Feesthoeve 21, Wouter de Smoor. Eind 1981 trouwde Fons voor de derde keer met Edith, en heel Bitsel was ontroerd door zoveel Heerliefde. Bij het moment van schrijven (1988) heeft Fons 10 kinderen. Marijke en Edith hebben elk 4 kinderen en Edith heeft er twee. Opvallend is dat elke vrouw haar eigen huis heeft in Bitsel, alle drie naast elkaar gelegen met een gemeenschappelijke tuin. Groot was dan ook de ontzetting van Fons toen de R21 niet ver van zijn huizen werd aangelegd. Prompt verplaatste hij de tuin van het noorden van zijn huizen naar het zuiden ervan, zodat ze toch zonder geloer vanuit de auto's samen kunnen zitten in de tuin. Er is niet zoveel bekend over de huwelijken van Fons van Hemert.
Na nazicht in de huwelijksregisters van Pixelburg blijkt dat Fons enkel zijn eerste huwelijk heeft aangegeven aan het gemeentehuis. Het is inderdaad niet mogelijk om meer dan één huwelijk wettelijk te verklaren. Ook buiten Bitsel vertoont Fons zich niet met zijn tweede en derde vrouw. Dit is dan ook een goedbewaard publiek geheim waar Fons niet mee te koop loopt.
Christa Raes promoot een nieuw product van Mikrochip Computers: een apparaat waarmee u al uw Hiefie apparaten op een gemakkelijke manier kan programmeren en laten samenwerken. Een kind kan de was doen!
Christa Raes
(1963)
Christa Raes, woonachtig in Pixelburg Zuidervaart, ziet er goed uit en dat weet ze. Dat komt omdat zij zichzelf regelmatig terugziet in magazines op de reclamepagina's voor Mikrochip computers.
Bil van der Hekken ontdekte haar in 1981, toen ze als serveerster werkte bij snackcafé De IJsbeer. Na een lange, vermoeiende dag die hij doorbracht op de Voxelsteynse velden, waarbij hij onderzoek deed naar het territoriale gedrag van het Voxelse Sijsje, stapte Van der Hekken binnen bij Fred Sjek voor een verfrissend softijsje. Daar trof hij iemand aan die zijn softijsje spontaan in zijn hand deed smelten: Christa Raes.
Sindsdien is Raes één van de gezichten van Mikrochip computers. Zij mag zich languit vleien over de verschillende apparaten die Mikrochip computers ontwikkelt en doet de consumenten spontaan zin krijgen in het kopen van één van van der Hekkens wonderbaarlijke producten.
Raes beseft zelf heel goed dat ze niet eeuwig dit werk kan blijven doen, maar ze profiteert er, naar eigen zeggen, met volle teugen van en ze is blij dat ze dit werk mag blijven doen tot van der Hekken haar inruilt voor een jonger model.
Raes: 'Ja Billy vergelijkt me altijd met een computer. Hij zegt dan ook altijd van: 'Christaatje, nu voldoe je nog maar ooit zal je geheugen te klein worden, je zal niet meer snel genoeg nadenken en je zal meer crashen dan opstaan. Dan zal ik je moeten inruilen voor een nieuwer model.' En gelijk heeft hij natuurlijk!'
We hopen dat Raes toch nog vele jaren dit bijzondere werk mag blijven doen.
Pieter Boersma en zijn indrukwekkende printmachine in zijn keuken in Bitvoort.
Pieter Boersma
(1963)
De in Bitvoort wonende Pieter Boersma geniet volop van de ontluikende informatica in Pixelburg. Iedere dag leest hij de laatste berichten op alle BBS-en waarop hij maar kan inbellen. Toch doet Boersma het op een andere manier dan alle andere computerliefhebbers: hij heeft namelijk geen monitor.
Al sinds zijn kindertijd heeft Boersma een heilige schrik van televisie- en andere schermen. Het begon toen zijn moeder aan de vijf jarige Pieter vertelde dat hij al zijn groenten moest opeten, want als hij dat niet deed zou de nieuwslezer aan Pieter die avond allemaal slecht nieuws brengen. Boersma werd er toen van overtuigd dat de mensen op de televisie alles konden zien wat hij deed wanneer het scherm aanstond.
Sindsdien heeft Boersma geen scherm meer aangeraakt. Toch intrigeert het nieuwe online informatienetwerk hem. Hij vindt het geweldig dat hij nu onmiddellijk van het laatste nieuws op de hoogte kan zijn, zonder dat hij daarvoor moet wachten op de krant van de dag erna. Hij leest dan ook alle dagan álles dat gepubliceerd wordt.
Boersma heeft daarom een grote drukkerspers in zijn keuken geïnstalleerd. Iedere morgen laadt deze automatisch de nieuwste updates en print deze af. Tegen de middag kan Boersma dan beginnen lezen en tegen middernacht is hij dan klaar met lezen. Toch merkt Boersma nu al dat hij elke dag iets langer moet lezen dan de dag ervoor, een teken dat het informatienetwerk zienderogend groeit. We hopen dat Boersma nog veel leesplezier beleeft aan het internet.
Dlocky op rolschaatsen, met boodschappenwagen en een uitzinnige Pjotr Danko coupe getiteld: "Sweet Symphony in Perfect Purple".
Dlocky Hajus
(1963)
Dlocky Hajus heeft slechts twee bezigheden in zijn leven, boodschappen doen en sporten. De laatste activiteit onderneemt hij graag in zijn eigen sportschool: "Hajus Halters" (een slimme verwijzing naar zijn achternaam en een van de attributen in de sportschool).
De andere hobby van Dlocky, boodschappen doen, gaat vaak samen met zijn sportactiviteiten. Zo vindt men hem vaak rolschaatsend in de supermarkt. Ook is Dlocky graag halfnaakt, zodat men zijn zorgvuldig gekweekte spieren kan bewonderen.
De sportschoolliefhebber is tot slot nog een van de favoriets modellen voor "conceptueel kapper" Pjotr Danko en draagt dan ook vaak een exorbitante, nieuwe creatie van de meestercoiffeur.
Bolderman in zijn speciale superheldenkostuum als eregast tijdens het jaarlijkse Superheldenbedankgala in Koffie Café Bruinsma. Let vooral op de strategisch geplaatste gewrichtsbeschermers, veiligheid voor alles!
Bolder Vrijkusje XVI
(1963)
Iedereen in Pixelburg kent natuurlijk Pauke Pik, de gereformeerde boer die in de nacht als Zorro in een vossenpak over de daken van Pixelburg rent. Inmiddels heeft El Zorro, die voornamelijk strijd levert met Aannemersbedrijf Van Merriënboer-Tak, een collega superheld: Bolderman.
Zijn buren kennen hem als Bolder Vrijkusje XVI, maar in de gehele regio noemt men hem Bolderman. Dag en nacht luistert Bolder naar de radiofrequenties van de lokale hulpdiensten om zo snel ter plaatse te zijn in geval van nood. Vaak worden de veldwachters van de Pixelgarde dan op hun dienstfietsen ingehaald door een opgevoerde, gemotoriseerde bolderkar waarin Vrijkusje in zijn kenmerkende superheldenkostuum gezeteld is.
Inmiddels heeft Bolderman de Pixelgarde en de brandweer al bij vele incidenten bijgestaan. Of men ook zo blij is met de assistentie van Bolderman is nog maar de vraag. De hulpdiensten klagen steen en been over de aanwezigheid van Bolder Vrijkusje. Vrijkusje is in het dagelijks leven namelijk "Veiligheidsinspecteur speelgelegenheden", wat wil zeggen dat hij alle speeltuinen in de gemeente bezoekt en daar schommels en klimrekken op kindveiligheid test. Na een bezoek en een onvermijdelijk vernietigend rapport van Vrijkusje worden de speelplaatsen over het algemeen gesloten of veiliger gemaakt - dat wil zeggen dat er begrenzers op de schommels, overal stootkussens en kinderzitjes voor op de glijbaan worden geplaatst.
Tijdens zijn werk als Bolderman speelt de veiligheidsfetisj van Bolder Vrijkusje regelmatig te parten. Zo stond hij laatst bij een uitslaande heidebrand te citeren uit de Arbeidsomstandighedenwet, omdat een van de brandweerlieden zijn helm ietwat scheef op zijn hoofd had staan. Hij verdedigde ook een bankovervaller omdat een van de agenten van de Pixelgarde zijn fiets niet volgens protocol op slot had gezet.
De gemeente is nu in onderhandeling met de PretZoo om Bolder Vrijkusje daar permanent te stationeren als veiligheidsinspecteur van de attracties en mascotte van het park.
Janne Fondue en een onbekende bebaarde man. Fondue is op zoek naar overblijfselen van het schip van Conquistador Rigoletto Quel Alabèr.
Janne Fondue
(1962)
Janne Fondue is, net als Joske van Bezooden uit Subpixelerwaard, archeologe. In tegenstelling tot van Bezooden werkt Janne Fondue zich de naden uit het lijf. Haar specialiteit is Ulpia Pixelburgium, de oude Romeinse nederzetting waarop Pixelburg Centrum gevestigd is. Het is dankzij de vondst van het oude collosseum waarover ze las in de Pixelburg Courant toen ze 8 was.
Toch is Fondue een doorn in het oog van de grote aannemersbedrijven van de stad. Dankzij een regel opgelegd door de grote stad moeten aannemersbedrijven bij het aanleggen van nieuwe gebouwen, onmiddellijk de werkzaamheden stilleggen bij het vinden van archeologisch interessant materiaal en de bevoegde diensten verwittigen die dan drie maanden de tijd krijgen om opgravingen te doen. Dat is niet naar de zin van vooral aannemersbedrijf Van Merriënboer-Tak. Zo werd bij de vondst van het collosseum de uitspraak aan Sjon Tak ontleend: 'Dat is het oude kiekekot van mijn grootmoeder, daar is helemaal nikske arjeolologisch aan.'
Het is de droom van Fondue om ooit eens een keer opgravingen te mogen doen nabij de abdij van Pixelburg. Volgens legendes zou er daar ooit een Gallo-romeinse nederzetting gestaan hebben, de enige nederzetting die nooit door Romeinen veroverd kon worden. Ulpia Pixelburgium zou gebouwd zijn geweest om die nederzetting in het oog te houden, maar dankzij één of andere magische drank hadden alle inwoners een bovennatuurlijke kracht. Uit welke bronnen ze dit heeft gehaald is ons niet bekend.
Van Houtte met zijn masker dat de emotie 'genieten' uitbeeldt.
Joseph Van Houtte
(1962)
Joseph van Houtte, kunstenaar en inwoner van Pixelburg Zuid, ijvert al jaren voor een gedoogbeleid op het vlak van gezichtsmaskers. Hij is van mening dat enkel een masker zijn ware gemoedstoestand kan uitbeelden.
Van Houtte: 'Dragen we niet allemaal in het dagelijkse leven een masker? We proberen alle dagen onze gevoelens te verbergen, voor elkaar en voor onszelf. We liegen iedereen voor door niet te uiten hoe we ons voelen. Als je in de supermarkt aan het aanschuiven bent, wil je toch ook die oude vrouw die persé gepast wil betalen de huid volschelden? Toch doe je dat niet, en hou je je masker aan. Nu, ik wil geen komedie meer spelen, en een echt masker aandoen. De Pixelburgse politie vindt het echter niet leuk dat ik gemaskerd over straat loop, en daar wil ik voor ijveren.'
Het is echter een raadsel welke emotie Van Houtte precies met zijn gezichtsmaskers wil uitbeelden. Het gaat om verwrongen gezichten die meer op een alien lijken dan op een echt wezen. Van Houtte beweert dat gevoelens inderdaad vaak misbegrepen worden, wat een extra dimensie toevoegt aan zijn kunst.
Cora toont hoe lenig zij is geworden dankzij de "Flip'n'Fitness" methode.
Cora Korstwagen
(1961)
Nu steeds meer mensen zich urenlang vermaken met de hypnotiserende digitale pracht van o.a. de FamilyPowerPLayPC is Cora een ware kruistocht begonnen tegen het "bankzitten" om de Pixelburger weer aan het bewegen te krijgen. In allerhande felgekleurde pakjes (uit de Helga Bertens collectie: power-sports) geeft Cora power-work(out)shops in buurtcentra en pleinen om animo te winnen voor haar work-out methode "groove til you move" waarbij instrumentale up-tempo beatmuziek een belangrijk onderdeel van de beleving is.
Cora is enorm verbaast over het succes van haar demonstraties en de verkoopcijfers van de door haar samengestelde VHS formaat beelddragers. De instructie-video's zijn klaarblijkelijk immens populair onder het mannelijke volk van met name middelbare leeftijd.
Cora hoopt ooit nog eens haar eigen sportschool te kunnen openen in Pixelburg als "power-house" voor haar "groove til you move" methode.